Γράμμος, γραμμή, ορόσημο, μεταίχμιο δυο κόσμων.
Βουνό ανταριασμένο…
Από τους ήχους των όπλων,
το σφυροκόπημα των βολών,
την αναλγησία κι απρονοησία των ανθρώπων…
Κάθε πέτρα, βράχος, δένδρο, χορτάρι,
βρύση ή ρυάκι μπορεί να διηγηθεί μια ιστορία.
Εδώ πληγώθηκε ο Νώντας.
Εκεί σφαγιάσθηκαν ο Παύλος κι η Μυρτώ.
Πιο πέρα σκοτώθηκε ο Νικόλας.
Δώθε ξεψύχησε ο Κωστής.
Ο ρόγχος του θανάτου ακολουθεί τα βήματά σου…
Ατέλειωτο τοπίο από πνιχτές ανάσες,
σκιές φόβου,
μάτια που σπέρνουν πανικό,
αέρα αντρειοσύνης.
Το μίσος χαροπαλεύει μες στο σύθαμπο
πιασμένο από το χέρι, την οργή.
Κυριαρχούν οδύνη, απόγνωση, οιμωγές, ολοφυρμός…
Θάλασσα ο κόσμος απλωμένη στις πλαγιές και τα ρουμάνια.
Άταφοι, έρμαια σκελετωμένα κορμιά, βορά των αγριμιών.
Η ανθρωπιά δοκιμάζεται….
Ανασκολοπισμός.
Το αίμα περισσεύει…
Εκδίκηση γυρεύει ή αναπαμό;
Απορία που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια.
Πως και γιατί, πόσο, ποιος, πότε,
κάποτε, μέχρι, έως, που, όταν, ωσότου…
Αναπάντητα τυραννούν ερωτήματα, ερωτηματικά…
Ψάχνουν να βρουν αποδέκτη.
Κουρελιασμένες ψυχές άδεια κουφάρια
κι η περηφάνια αγέρωχα βαδίζει στις κορυφογραμμές
στέλνοντας χαιρετίσματα απέναντι στο αδέλφι του το Βίτσι.
Κλείνουν τα αφτιά να μην βλέπουν το μακελειό.
Να μην ακούνε την καταστροφή.
Τρομάξανε τα ζωντανά δεν έμεινε κανένα.
Κι η φωτιά πυρπόλησε…
Όνειρα, ελπίδες, ιδέες.
Γίνανε στάχτη οι συνειδήσεις…
Αδειάσανε ένα βαρύ φορτίο ψευδαισθήσεων.
Παρέκει η κόρη στέκεται μόνη.
Αμέτοχη, λεηλατημένη, ταλαιπωρημένη…
Παραπλανημένη, κακοφορμισμένη…
Διηγείται/αφηγείται  τον επικήδειο των νικησάντων.
Ποιος ο εχθρός; Ποιος φίλος;
Πανωλεθρία, ήττα, ξερίζωμα…
Για άλλη μια φορά διχασμός.
Η μνήμη αναδύεται μέσα από τις ορχιδέες, τα κυκλάμινα,
τους σφένδαμους, τα ρόμπολα και τις οξυές.
Επιστρέφει η θύμηση, τότε που,
η γενετήσια ορμή των κατοίκων της υπαίθρου
εξανέμιζε κάθε ίχνος απάνθρωπης διχόνοιας.
Μικροσυμβάντα μόνο, τοπικού βεληνεκούς κι ενδιαφέροντος.
Ίσως χωρίς ουσία.